Verpleegster Amekrane gaat verder met het schrijven van haar verslag in mijn dossier.

Een tijdje luister ik naar mijn eigen ademhaling.

"Tissues zitten in die doos,” zegt ze als ik eindelijk weer begin te bewegen. Ze maakt geen aanstalten om te vertrekken.

Ik heb echter ook geen behoefte om te vragen om privacy. Waarom zal ik?

Ze weet al heel van mij! Ze zit achter het bureau en kijkt naar mij.

Naakt veeg ik mezelf af. Ik sta nu, een beetje wankel. Ik weet niet wat ik moet zeggen. "Dank u"? of "Dat was geweldig"? Ik zeg maar niets.

De grijns op haar gezicht terwijl ze naar mij kijkt spreekt boekdelen. Als ik al gekleed, zegt ze, "Bel volgende week voor de resultaten. Niet dat ik iets verwacht. U hebt een uitstekende gezondheid."