We maken een afspraak en ik laat jouw op bed op mij wachten.

Sinds onze eerste ontmoeting mailen we al een poosje met elkaar, we hebben elkaar de heerlijkste fantasietjes verteld wat we met elkaar zouden gaan doen als we weer zouden kunnen afspreken, maar zowel jij als ik hebben een relatie dus is het moeilijk om samen af te kunnen spreken. Maar nu hebben we een afspraakje gemaakt. Door een toeval moeten we allebei voor ons werk in dezelfde plaats zijn waar een conferentie wordt gehouden. We zijn allebei enorm opgewonden geraakt door onze woorden, door onze mailtjes en natuurlijk ook door onze eerste toevallige ontmoeting, want dat smaakte naar meer. We hebben allebei een hotelkamer geboekt en ik heb jou het kamernummer doorgemaild. Ik mailde je dat ik je zou opzoeken zodra het kon, maar dat ik nog niet wist wanneer dat zou kunnen zaan. Ik vertelde je dat je maar moest wachten op me met je rug naar! de deur toe, zodat het een verassing zou zijn wanneer ik binnen zou komen.

Uiteindelijk kan ik zonder op te vallen weg van de conferentie en steek de sleutel in het slot. Mijn hart bonst in mijn keel van de spanning die zich de hele dag in me heeft opgehoopt. Zou je er zitten? Zou je gedaan hebben wat ik je gezegd heb? De kamer is schemerig, de gordijnen gesloten. Alleen een paar waxinelichtjes branden er. En ik zie je profiel. Je zit inderdaad op het randje van het bed, met je rug naar me toe. Ik blijf even staan nadat ik deur heb gesloten. Ik hoor je ademhaling, te snel......... ben jij ook opgewonden? In spanning afwachtend wat er gaat gebeuren? We zeggen niets, je beweegt nauwelijks. Ik loop naar het bed toe en kus je in je nek.........