Eh... ja. Waar ben ik eigenlijk?

Ik kijk wat schichtig om me heen. Er staan wat slordig opgestelde vitrines her en der, met vooral van die half opengewerkte poppen met overal spieren en darmen... lekkere boel.

"Nou, juffrouw... dit is het Anatomisch Museum. Alleen zijn we op dit moment gesloten."

Blij met de ontsnappingsmogelijkheid begin ik hem te bedanken. Hij kijkt me niet aan - hij heeft al zijn aandacht nodig om de opening van mijn jasje te bestuderen. Grondige types, die wetenschappers...

"Maar ik zal u graag wegwijs maken, hoor... Het gebeurt niet vaak dat we hier geïnteresseerde jonge mensen mogen begroeten. En zeker niet zulke, laat ik zeggen, anatomisch getalenteerde exemplaren als u, juffrouw."

Ik bloos tot achter mijn oren, niet omdat ik nou zo preuts ben, maar omdat ik besef dat ik me aangetrokken voel tot deze... stoffige... schattige... mompelaar van een man.

"Eh, eh, hoe bedoelt u? Ik bedoel..."

Oh help. Hij is om me heen gelopen. En staat gebukt naar mijn kont te staren. Wat nu?

"Mmm ja... Gluteus Maximus... de grote bilspier... prachtig, prachtig... Permitteert u?"

Hij. Staat. Mijn. Broek. Naar beneden te trekken???!!

"Uw, ehm, broeksknoop lijkt in de weg te zitten. Kunt u misschien...?"