Bellen, en wel meteen

Terwijl ze naar me kijkt, pak ik mijn mobiele telefoon, klap hem open en toets haar nummer in. Ik kijk haar recht in de ogen terwijl de metro langzaam het station uitrijdt, en zie haar, zonder haar blik van de mijne af te wenden, in haar handtas grijpen. Als de metro de donkere tunnel in schiet, hoor ik nog net haar stem.

"Met Astrid." hoor ik, en ze heeft een geweldig geile stem, zacht en vriendelijk, maar ook zo broeierig als een tropische nacht.

Dan valt het bereik weg, en is er alleen nog maar wat vaag geruis. Volgende halte, Stadionplein. Over negen minuten.