Stagiaire verpleegkundige Ouijdane Amekrane onderzoekt mij!

Ik was niet verbaasd om een uitnodiging te ontvangen voor mijn jaarlijkse medische onderzoek, op een maandag om 16:30 uur.

Dus op maandag om 16:00 neem ik thuis een snelle douche en ga naar het medisch centrum.

Terwijl ik over de trap naar de deur loop wissel ik een “Goedemiddag,” uit met een leuke mevrouw en loop de deur van de kleine wachtkamer in en neem plaats op een stoel.

Na een paar seconden opent de binnen deur open en er stapt een opvallend grote gesluierde vrouw naar buiten. Deze verpleegster vraagt: "Meneer Doe?" en als ik knik, gebaart en glimlacht ze, "Goedemiddag, komt u alstublieft binnen.” Ze heeft echt schattig kuiltjes wanneer ze glimlacht. De verpleegster laat me binnen in de onderzoekskamer en sluit de deur.

"Goedemiddag," zeg ik.

"Ik ben stagiaire verpleegster Amekrane. Gaat u zitten, alstublieft. Ik hoop dat u er geen bezwaar tegen hebt als ik uw onderzoek? De keuringsarts is ziek naar huis, maar zij zal volgende week de resultaten telefonisch met u doornemen. Indien noodzakelijk maakt zij dan een nieuwe afspraak."

IK geef aan geen bezwaar te hebben.

Ze neemt de stoel achter het bureau en opent het dossier voor haar

Het mijne, want ik kon mijn naam zien, "John Doe," in blokletters op de voorkant. Ik zit in de stoel tegenover haar en bestudeer haar terwijl zij mijn dossier doorneemt. Zoals ik al geconstateerd had, is ze lang, knap en gesluierd, met zachte rondingen.

Ze is vrouwelijke, ondanks het ernstige, professionele effen witte uniform. Haar donker wimpers zijn lang, maar kunnen haar diepe, ondoorgrondelijke bruine ogen niet verbergen.

Eindelijk kan ik lezen wat er op het klein naamplaatje op haar linker borst staat; "Ouijdane Amekrane, stagiaire verpleegkundige." Ik vraag me af hoe "Ouijdane " wordt uitgesproken.

"Uw laatste onderzoek was een jaar geleden," zegt ze na een tijdje. "Nog ziek geweest sinds dien? "

"Nee."

"Klachten? Allergische reacties?"

"Geen."

Ze maakt aantekeningen in het dossier. "Heeft u pijn tijdens het urineren?"

"Nee"

"Is uw stoelgang regelmatig?"

"Ja."

"Geen constipatie of diarree?"

"Geen."

"Het dossier zegt dat u ongehuwd bent. Bent u getrouwd dit jaar?"

"Nee."

"Bent u seksueel actief?"

"Ja," en ik voeg er verder niet aan toe wat ik doe en hoe vaak.

Terwijl ze schrijft, vraagt ze, " Hoe vaak?"

Ik verkleur iets, en antwoord: "Drie of vier keer per week."

"Ooit pijn gevoeld of ongemak gehad tijdens een orgasme? Of heeft u problemen met de zaadlozing?"

"Nee."

Ze grijpt de bloeddrukmeter en begint mijn bloeddruk te controleren. Als ze zich voorover buigt om de manchet te bevestigen om mijn linkerarm, schuift de onderzijde van haar hoofddoekje wat op zij.

Ik krijg een onverwacht uitzicht in de voorkant van haar uniform. Een mooi uitzicht.

Ze drukt met een stokje op mijn tong, “Zeg 'Ahh,'" mijn oren worden van binnen bekeken. Ze controleert mijn ogen en daarna met een stethoscoop mijn hart en longen. Dan onderzoekt ze mijn vingernagels.

Na elke controle schrijft ze aantekeningen op een formulier in mijn dossier. "We hebben wat bloedmonsters nodig voor het laboratorium onderzoek," zegt ze en binnen enkele seconden heeft ze mijn arm afgebonden en een naald in de holte van mijn elleboog geprikt.

Ik heb het nauwelijks gevoeld.

Seconden later heeft ze drie kleine flesjes gevuld met bloed, trekt de naald eruit en plakt een pleister over het wondje. "Oké," glimlacht ze, "u mag zich nu volledig uitkleden en trek dit aan."Ze geeft me een ziekenhuis schort, papier slippers en een plastic bakje. "Hang uw kleding maar hier", wijst ze naar kapstokhaken terwijl ze de kamer uitloopt en de deur sluit.

Ik ben even verbaasd, bij alle voorgaande onderzoeken had ik mij nog nooit volledig moeten uitkleden. ‘Nieuw soort opleiding,’ denk ik, denkend aan allerlei vernieuwde professionele methoden en misschien wel persoonlijke interpretaties.

Trouwens, verpleegster Amekrane is een echte knappe jonge dame.

‘Oké dan,’ haal ik mijn schouders en ontkleed mij.

Het ziekenhuisschort is van het soort met een opening op de rug en ik heb een beetje moeite om het dicht te krijgen, maar uiteindelijk lukt het. Ik plaats mijn horloge in het bakje en ben klaar. "Oké, ik ben klaar," roep ik.

Binnen een ogenblik is verpleegster Amekrane glimlachend terug. "Laten we eens kijken naar uw lengte en gewicht." Ze gebaart me om haar te vergezellen naar de weegschaal.

Ik dwing mezelf om aan haar te blijven denken als ‘verpleegster Amekrane’ en niet als ‘Ouijdane’ terwijl ik naar haar ronde achterwerk kijk.

"Precies hetzelfde als vorig jaar,” zegt ze en schrijft dit op.

"Is niet veranderd sinds de middelbare school,” voeg ik toe.

"Mooi. Wilt u op de onderzoekstafel gaan zitten en laat me uw voeten maar zien."

Ik loop de drie stappen naar de tafel en ben mij bewust van de wind die door de opening aan de achterzijde van het ziekenhuisschort waait. Ik hijs mijzelf op de met papier bedekte tafel en presenteer mijn voeten

Ze doet een paar latex handschoenen aan, trekt een kruk erbij, gaat zitten en onderzoekt mijn teennagels en de zolen van mijn voeten. Zij maakt meer notities. Ze onderzoekt mijn kuiten en knieën. Nog meer aantekeningen. Ze neemt mijn linkerhand en draait die arm heen en weer, daarna de rechter.

Nog meer notities werden er gemaakt. ‘Wat was er te zien,’ vraag ik me in stilte af, ‘ waar zijn al die aantekeningen voor?

"Uitstekend," zegt ze uiteindelijk. "Komt u nu naar voren, alsjeblieft."