Met enige angst ga ik naar naar het medisch centrum.

Op de dag van de afspraak voel ik enige angst als ik naar naar het medisch centrum ga. Wat gaat er gebeuren als ze er achter zijn gekomen dat ik de stagiaire heb genomen? Ik kan dan natuurlijk niet rekenen op de sympathie van de verpleegkundige. Ik check in bij de receptie ga zitten wachten tot ik wordt opgeroepen. Mijn angst is groot, ik wil mezelf ontspannen, maar de adrenaline pompt door mijn lichaam.

De receptioniste verzoekt me naar onderzoekskamer 4 te gaan.

Mijn angst verergert zodra ik in de onderzoekskamer op de tafel plaats neem en rond kijk.

Er is een wastafel, een doos handschoenen en allerlei onderzoek instrumenten.

De verpleegster komt binnen, het is niet de vriendelijke, zeer aantrekkelijke stagiaire verpleegkundige Ouijdane Amekrane, maar een oudere verpleegster met een zwaar oosters accent. Ze wikkelt de bloeddrukmanchet om mijn arm en neemt haar stethoscoop. Terwijl ze de manchet opblaast, haal ik diep adem.

Ik voel het kloppen in mijn arm als ze de manchet leeg laat lopen.

Haar wenkbrauwen gaan een beetje omhoog terwijl ze luistert. Als ze klaar is, fronst ze lichtjes en blaast de manchet opnieuw op. Ze meet de druk weer. Als ze klaar is met de tweede meting, kijkt ze me aan. "Uw bloeddruk is erg hoog, meneer Doe," vertelt ze me.

"Wat is het?" vraag ik gelaten.

"Honderdvierenzestig over honderdenzes,” antwoordt ze. "Dat is te hoog."

"Ja," knik ik. “Dat weet ik.” Ik haal diep adem. "Luister ..." zeg ik en begin haar uit te leggen dat de vorige keer alles wel goed was.

Ze luistert naar mijn uitleg maar doet er verder niets mee. Eerder leek ze mij heel geschokt door mijn suggestie om een aantal lagere waarden op te schrijven. "De dokter zal met u praten," zegt ze een dwingende manier en daarmee de discussie beëindigend.

Hierna mocht ik mij, in afwachting van de dokter, uitkleden tot op mijn ondergoed en het schort weer aantrekken. Ik ging weer op de onderzoekstafel zitten, in afwachting van mijn executie.

De dokter komt na ongeveer vijf minuten binnen. Ze is ongeveer vijfenveertig jaar oud, een beetje mollig maar niet zo grof. Haar gezicht is open, haar hoofd bedekt met korte bruine haren. Ze draagt een grijs uniform onder een witte laboratoriumjas. Haar ogen taxeren mij als ze, met mijn dossier in haar handen, de deur achter zich dicht doet.

"Hallo, heer Doe," zegt ze. "Ik ben dokter Joosten."

Ik beantwoord haar begroeting terwijl ze mijn dossier bekijkt.

"Een aanvullend onderzoek hè?" zegt ze, meer tegen zichzelf dan tegen mij. "Uw bloeddruk is nu veel te hoog."

“Weet ik,”zeg ik knikkend. "Meestal is het ... " Ik vertel haar heel het verhaal, misschien is de arts een beetje om te praten.

Ze luistert naar mijn verhaal, haar gezicht geeft geen indicatie of ze iets voor mij wil betekenen. Als ik klaar ben zegt ze: "Nou, laten we de rest van het dossier maar doornemen, komen we vanzelf bij 'wonderbaarlijke …… producent' en daarna zullen we uw druk opnieuw meten. Misschien is het dan een beetje naar beneden en kan ik dat opschrijven."

Dit is wel een hele vage verklaring, een die mijn angst alleen maar doet toenemen, deze gebeurtenis is duidelijk buiten mijn controle.

Ze loopt vlug het dossier door, dan laat ze me staan en laat mijn ondergoed zakken terwijl ze mijn scrotum, met een van handschoen voorziene hand, onderzoekt.

Ik mag mijn ondergoed weer aan en ga weer op de onderzoekstafel zitten.

Ze vraagt me mijn mouw weer op te stropen.

Ze legt het manchet aan en neemt mijn bloeddruk opnieuw op. Ze fronst haar wenkbrauwen en zegt: "Honderdtweeënzestig over achtennegentig. Een beetje beter, maar nog niet helemaal normaal."

"Lastig," mompel ik, “Dat ik mij niet kan ontspannen.”

"Wacht even," zegt ze. "Ga achterover op de tafel liggen en ontspan een paar minuten. Denk aan iets leuks en probeer de druk naar beneden te krijgen. Ik ben in een paar minuten terug en meet de druk dan opnieuw. Daarna zien we wel wat er gebeurt."

“Oké,” zeg ik en probeer me te ontspannen.

Ze keert na vijf minuten terug en draait de deur achter zich op slot. Ze vraagt hoe ik me voel, glimlacht, pakt de manchet en zet haar stethoscoop op haar oren. Ze schudt haar hoofd treurig na het weglopen van de lucht uit de manchet. "Honderdzesentachtig over honderdentwaalf. Zo gaat het niet omlaag, hè John?”

"Nee, zo te zien niet.”

"Ga maar weer liggen," zegt ze plotseling, "Laten we eens kijken of we je kunnen laten ontspannen."