Buurmeisje Melissa na een ongelukje op straat.

De avond gaat over in de nacht en ik besluit het feest te verlaten. Ongemerkt verlaat ik de feestzaal en begin terug naar huis te lopen.

Het is maar een kwartiertje lopen en lekker ontspannend. Het is Halloween deze nacht dus er lopen nog veel meer mensen op straat.

Ik loop door het centrum en er staat een fris briesje. Schuin voor me aan de andere kant van de straat loopt een verklede vrouw.

Ze hoort blijkbaar wat en kijkt om, het blijkt mijn buurmeisje Melissa te zijn. Ze is gekleed voor een Halloween feestje en ziet er goed uit met een verpleegsters uniform, visnetkousen, zwarte schoenen met stiletto hakken en een klein verpleegsters mutsje op haar lange blonde haren. Ze ziet me, roept naar me en komt de stoep af om naar mij toe te komen. Ze loopt een paar stappen door het gras als haar stiletto hakken abrupt weg zakken in de grond. Hierdoor verliest ze haar evenwicht en valt op de grond.

Als ik mijn buurmeisje zie vallen, ren ik naar haar toe om haar te helpen. “Gaat alles goed, Melissa?” vraag ik bezorgd. Beschaamt en enigszins wiebelend help ik haar weer overeind.

“Ja, het gaat wel,”antwoordt ze met rode wangen. “Rottige hakken!”

Ik bekijk haar goed en zie dat ze een strak rood met wit ééndelig uniform draagt.

Haar goed gevormde lijf komt hier goed in uit en het pakje is voorzien van een groot decolleté, waardoor een groot gedeelte van haar in een zwarte beha verpakte C-cup boezem zichtbaar is. Het rok gedeelte van het, aan de voorzijde met een rits gesloten, kostuum is erg kort. Het bedekt nauwelijks haar strakke kont en stopt centimeters boven het boord van haar visnetkousen, die vast zittten aan een gordeltje. Verder draagt ze donkere make-up rond de ogen en ik zie wat nep bloed in haar nek. Terwijl ze het gras en vuil van haar kostuum slaat, begint ze zich af te vragen wat ik van haar outfit vind. Voordat ze de vraag hardop kan stellen, schiet er een pijnscheut door haar been als ze stapt. “Ah ,“ kreunt ze terwijl ze naar haar rechter knie grijpt.

“Melissa?” zeg ik terwijl ik buk en haar been bekijk. “Het lijkt erop alsof je op iets scherps bent gevallen. Snel pak ik mijn zakdoek en dep het echte bloed van haar knie. “Kom maar mee, ik heb thuis een EHBO setje liggen. Ik kan je verbinden!”

Melissa hink aan mijn zijde naar mijn huis, nog meer beschaamd als toen ze viel.

Haar rechter knie is niet zo erg beschadigd in vergelijking met haar trots.

Eenmaal bij mij binnen, haar huis ziet er donker uit, pak ik de EHBO koffer en ga in een stoel voor haar zitten. “Het ziet er niet slecht uit,” zeg ik terwijl ik desinfecteermiddel op een gaasje doe. “Dit kan een beetje prikken.”

Ze hijgt sterk en bijt op haar onderlip terwijl ik de wond schoonmaak. Haar kousen zijn gescheurd bij de wond, de wond is een centimeter of vijf.

“Was je naar een gekostumeerd bal?” vraag ik belangstellend terwijl ik een bandage uit de koffer pak.

“Jaah,” zegt ze terwijl ze zich steeds zekerder in mijn nabijheid begint te voelen.

“Je bent, denk ik, verkleed als verpleegster?” vervolg ik terwijl ik de bandage over de wond aanbreng.

“Een zombie verpleegster om eerlijk te zijn,” antwoordt ze giechelend.

“Oh...,” zeg ik zacht terwijl mijn handen haar goedgevormde, in kousen verpakte benen verbinden en zij haar hooggehakte schoen op mijn dijbeen heeft staan. Mijn hoofd is bijna ter hoogte van haar kruis.

Melissa kan het niet helpen, maar het begint haar op te winden en ze bekijkt mij op een andere manier.

Ik ben ruim twee keer ouder met een redelijk goed figuur, normaal postuur. Ik heb grijs kort haar. Verder ben ik rustig en voorkomend en Melissa voelt zich op haar gemak bij mij.

Ze heeft nooit anders aan mij gedacht als zijnde haar buurman, maar deze intieme sfeer en haar aangeschoten staat, zorgen ervoor dat ze mij nu op allerlei manieren bekijkt. “Vindt je mijn kostuum mooi?” vraagt ze mij, mij en zichzelf verbazend met de brutaliteit van de vraag.

“Ik, uhhh ...,” stamel ik terwijl mijn handen haar been loslaten om op te staan.

Melissa voelt de onzekerheid die zich van mij meester maakt en duwt de voet die op mijn been ligt voorwaarts. Hierbij drukt haar hiel in mijn kruis en voorkomt ze dat ik op kan staan. “Vindt je mijn verpleegsterskleding mooi?” vraagt ze mij opnieuw met een verlegen glimlach op haar lippen.